Recensies - Gezel in marmer Anjet Daanje
Literair Nederland, 18 september 2006, door Pauline van der Lans

In de zomer van 2005 kreeg ik Anjet Daanjes vorige roman Veelvuldig en alleen voor mijn verjaardag en dat heb ik met veel plezier gelezen. Ik vond haar manier van vertellen verfrissend, en haar spel met realiteit en verbeelding verraste me. Van de schrijfster had ik nog nooit gehoord en dankzij internet kwam ik op haar zeer informatieve website terecht. Daar laat ze de lezer over haar schouder meekijken: we zien bouwtekeningen van de huizen die ze beschrijft, en kladblaadjes, locatiefoto’s en chronologische schema’s die haar behulpzaam zijn geweest.
Direct in het begin van haar nieuwste boek Gezel in marmer verwisselen de hoofdpersonen beeldhouwster Marin Slingerland en haar steenhouwster Nan Geerlings van werkkleding. Daarmee wordt meteen de toon van het verhaal gezet: wie bedenkt en wie voert uit? Wie van hen is nu de werkelijke beeldhouwer? [...]
Dat de schrijfster zelf ook aan beeldhouwen doet is duidelijk. Ze maakt de lezer niet alleen bekend met puntbeitels, marmerraspen en slijpstenen, maar ook met verschillende marmersoorten. Ze neemt ons mee naar de gipszolder, waar de liefde bedreven wordt en een kopie van David van Michelangelo gebroederlijk rust naast Donatello’s Profeet Jeremia. Op de gipszolder kan met een beetje kwade wil, orde binnen no time omslaan in chaos. Maar de gipszolder verbroedert ook, of moet ik zeggen: verzustert.
Anjet Daanje vraagt aandacht van de lezer. Ze legt uit hoe je iets precies in de juiste vorm kunt schuren om de geschikte chiaroscuro (schaduwwerking) te krijgen. Ze hakt en slijpt, wrijft het verhaal op, houdt het tegen het licht, verschuift en verandert totdat het een kloppend geheel is. Totdat het een sculptuur is.
Net als Veelvuldig en alleen is Gezel in marmer in de tegenwoordige tijd geschreven en ook nu wordt het verhaal niet chronologisch, maar versnipperd
V-107 V-108