|
nog steeds mee, omdat ook de getuige het gevoel heeft dat zij gedwongen wordt en zelf geen echte keuze heeft. Maar hier komt ook de schuldvraag om de hoek kijken. De getuige zelf wordt erdoor verteerd, en ziet de werkelijkheid niet eens meer helder. Maar ook het rechtssysteem (in de belichaming van bad cop Theo Maassen) heeft grotendeels schuld aan deze veroordeling.
Het camerawerk draagt in grote mate bij aan de wanhoop van de getuige, wiens geheugen haar telkens weer in de steek laat. Als ze door de gangen van het rechtsgebouw loopt, op weg naar het proces, kan ze bijna niet rechtop blijven staan, en de camera gaat hierin mee. De vertelstijl staat ook in het teken van deze verwarring. Zo worden drie verhaallagen snel afgewisseld: het moment van het proces; het harde verhoor door de rechercheurs en de bewuste avond van de moord zelf. Het spannende eraan is dat de herinneringen bij iedere flashback weer anders zijn. De moordenaar heeft steeds een ander uiterlijk en een iets andere auto. Maar steeds ziet het er realistisch uit, waardoor de getuige (en |
|
|
daarmee de kijker) oprecht in verwarring achterblijft over de werkelijke toedracht van de gebeurtenissen die avond. De film stelt hiermee ook getuigenverklaringen in het algemeen aan de kaak, want hoe vaak laat ons geheugen ons niet in de steek?
De ontknoping is verrassend en schokkend tegelijk, en de onomkeerbaarheid van de gebeurtenissen pijnlijk. Door de interessante verschuiving van pers-
pectief gaat het medelijden vooral uit naar de arme getuige, die in haar eigen beslissing een verschrikkelijke vergissing ziet, als het al te laat is...
 ———
Juryrapport van het Nederlands Film Festival, Utrecht, oktober 2006
Het geheugen is een vreemde bespeler van de ge-
dachte. In De getuige twijfelt de hoofdpersoon aan haar herinneringen van een traumatische ervaring. Er volgt een verhoor, daarna een proces en de vermeende dader wordt veroordeeld. Erik de Bruyn |
|
|
