|
Jwl, 11 januari 2014, door jwl
Elke keer wanneer ik een boek van Anjet Daanje lees, vraag ik me af waarom zij geen grotere bekendheid geniet. Doorgaans worden haar boeken goed tot welwillend besproken en ze zijn absoluut de moeite waard. De afgelopen jaren ben ik maar twee mensen tegengekomen die de boeken van deze schrijfster kennen: één slechts van horen zeggen, de ander had enkele boeken gelezen en in de kast staan.
Wat me elke keer weer opvalt aan haar boeken is de vorm, de rangschikking van de hoofdstukken. Gezel in marmer is een grote puzzel, het verhaal is in vele stukken gehakt en doorelkaar geplaatst. Het werkt fantastisch. De vorm van Delle Weel lijkt aan te sluiten bij het onderwerp van het boek. Alles draait om een soap rond de chefkok van een restaurant en de invloed die deze soap heeft op een aantal vrouwen die in meer of mindere mate betrokken zijn bij deze soap. Elk hoofdstuk is gewijd aan het wel en wee van één van deze |
|
|
vrouwen en het boek krijgt daardoor eveneens iets van een soap, zonder de oppervlakkigheid ervan, maar wel met de dwingende behoefte om verder te lezen.
Dit laatste raakt aan een ander kenmerk van de boeken van Anjet Daanje. Het zijn niet zozeer de gebeurtenissen in het verhaal die spannend zijn, maar de wijze waarop deze gebeurtenissen ingrijpen in de personages. Anjet Daanje weet dat zo te beschrijven dat ik elke keer een grote betrokkenheid voel bij haar hoofdpersonen. Je wilt weten hoe hun leven verder gaat, hoe het zal aflopen. Iets wat ook een soap kenmerkt, maar in deze boeken zit meer ernst en geloofwaardige emotie. En de lezer zal een geduldige lezer moeten zijn.
Anjet Daanje schrijft eveneens scenario's, in 2012 was een dramaserie De geheimen van Barslet op Nederland 2 te zien. Ik heb dat helaas gemist. In Delle Weel komt de wereld van de studio's, de filmset, nadrukkelijk voorbij. Maar het is niet alleen |
|
|
