|
jl. is een mooie roman met een heldere verhaallijn. Dat wordt bereikt door de chronologie in de jongste geschiedenis. Maar evenzeer door de ontwikkelingen van de twee hoofdpersonen: Finn, de beschouwer, historicus en verteller, en Juno, zijn onderwerp, die hem zo vertrouwd is, maar ook mateloos boeit en betovert. Het boek leest gemakkelijk, maar het woordgebruik is zeker niet de eenvoudige woordkeuze die hij voor zijn kinderen gebruikt.
Waardering: *****
Lees de volledige recensie op een andere website.
 ———
Kerk en Stad, kerst 2016, door Reinder de Jager
De geschiedenis als verhaal
‘Waar was jij op het moment van de Bijlmerramp?’ Dit soort vragen stellen we elkaar als we gedenkwaardige gebeurtenissen |
|
|
memoreren. Het houdt onze herinnering levendig – ik weet nog precies waar ik was toen die Boeing 787 neerstortte op de Bijlmer.
[...] Anjet Daanje [...] volgt in haar boek jl. een omgekeerd procedé: recente historische feiten vormen en markeren belangrijke gebeurtenissen in de persoonlijke geschiedenis van verteller Finn en Juno Linnaarts; de romantitel kan voor die laatste naam staan maar natuurlijk ook voor ‘jongstleden’.
Misschien moet ik het wel een liefdesgeschiedenis noemen – tussen twee kinderen die tegenover elkaar wonen, samen opgroeien. Neef en nicht – later in het boek (b)lijkt de familierelatie nog wat verder uit elkaar te liggen. Maar door alles heen vooral zielsverbonden.
Want ingewikkeld zit de familie in elkaar, en vol verhalen. Keer op keer maakt de verteller duidelijk dat een mensenleven niet alleen van feiten maar vooral ook van verhalen aan elkaar hangt. Finn is een ras-verteller: het raamwerk van de roman zijn |
|
|
