|
De Leeswolf, 1 september 2003, door Linde Roels
Daan ligt al zeven jaar in bed, maar is niet ziek. Hij heeft zich vrijwillig in zijn kamer teruggetrokken als reactie op de verdrinkingsdood van een jeugdvriend (Justin), waaraan hij door een schijnbaar onbelangrijke beslissing mede schuld heeft. Na het verschrikkelijke gebeuren en zijn onmacht om de klok terug te draaien, wordt zijn levensvreugde weggenomen en leeft hij een bestaan met ‘bezoekers als ogen, lijsten als geheugen en verzinsels als werkelijkheid’. Aan de hand van eigen herinneringen en de verhalen van zijn vrienden probeert hij de onverwacht verstrekkende gevolgen van het toeval te achterhalen, maar met elke poging lijkt de waarheid een stukje minder grijpbaar te worden. Wat begon als een uitdaging tussen drie vrienden met als inzet de – in alle betekenissen – unieke liefde van hun tot dan toe gedeelde vriendin Floor eindigt in een levenslange nachtmerrie. Want na zeven jaar van ingehouden wrok en wroeging lijkt |
|
|
de geschiedenis zich te herhalen, zodat uiteindelijk alle betrokkenen elk op hun manier tot slachtoffers worden in dit spel waarin de grenzen tussen schuld en onschuld vervagen.
Anjet Daanje is een vakvrouw die haar boodschap niet in een banaal morbide rechtlijnig verhaal verpakt. Zoals de verslindende golven die Justins dood hebben veroorzaakt, gaan de verschillende verhaallijnen op en neer. Het lijkt erop dat binnen- en buitenwereld van de personages in alles aanwezig zijn, dat er eindeloos kan worden gevarieerd in keuzes. Zeggen dat Veelvuldig en alleen zich laat lezen als een thriller doet dit werk onrecht aan. In essentie is het een hallucinante metafoor van het hedendaagse individualisme, maar de drijfveren, passies en lafheid van de personages zijn universeel. ‘Het leven is mooi en gevarieerd en heerlijk overzichtelijk van de zijlijn’. Tot je op een dag ontdekt dat de schijn van veelvuldigheid slechts een masker is voor het bodemloze. Knap geschreven. |
|
|
