|
Argus, maart 2020, door Martje Breedt Bruijn
Frontsoldaat zonder geheugen
In films uit de jaren zestig kon je een personage in real time een lange trap op zien lopen. Iedere stap, iedere trede werd in beeld gebracht. Zo’n scène is tegenwoordig ondenkbaar. De roman De herinnerde soldaat van Anjet Daanje (Wijster, 1965) doet aan zo’n traag filmtempo denken. Langzaam, stap voor stap en uiterst gedetailleerd ontvouwt zij het verhaal. [...]
Het proces van ruim een jaar, waarin de vrouw de man ‘opbouwt’ en hij zich wel moet laten ‘opbouwen’, beslaat het grootste deel van de roman. Met veel nadruk op de doodgewone huishoudelijke gang van zaken: dat trapklimeffect. En aandacht voor de tederheid, zelfs hartstocht, die in hun nieuwe leven ontstaat. Maar ook voor de terugkerende nachtmerries van de oudfrontsoldaat, en zijn toenemende twijfels: ‘Wat verzwijgt zij? |
|
|
Wat liegt zij?’ De geschiedenis van dit hervonden paar wordt naturalistisch verteld. Traag. Opzwepend. Vloeiend. De forse alinea’s, als blokken, beginnen bijna allemaal met ‘En’, stromen maar door en brengen de lezer in een soort hypnotiserende cadans, die soms naar een adempauze doet verlangen.
Anjet Daanje schrijft ook filmscenario’s. Geraffineerd verweeft zij, als in een thriller, minieme verwijzingen naar mogelijk andere werkelijkheden dan die van het paar in Kortrijk. [...]
 ———
Hebban, 30 maart 2020, door Ron Nagtzaam
Intense gedachten in een prachtig verhaal
Toen ik dit boek voor het eerst voorbij zag komen, wist ik dat ik het moest lezen. [...] Het is een heel intens boek over herinneringen en gedachten, over geloven of niet geloven, wat is waar en wat is niet |
|
|
