Recensies - De herinnerde soldaat Anjet Daanje
Want daar gaat dit boek uiteindelijk over: over onze identiteit. Hoe wij die schrijven en retoucheren. Om heel veel aan het oog te onttrekken, ergens bij te horen, opgenomen en geaccepteerd te worden, psychisch niet uit elkaar te vallen. We laten graag veel illusies in stand om de waarheid over onszelf niet onder ogen te hoeven zien en niet onder het oog van anderen te brengen. De gedachte ”hoe dieper je valt, hoe dichter je bij jezelf kunt blijven” (ds. Doornenbal) is niet iedereen gegeven.
[...] Dit boek roept een van de meest briljante ”gedachten” van Blaise Pascal in herinnering. Pascal verwijt de mens dat hij wil leven in het idee dat anderen van hem hebben. Daarvan moeten we worden genezen. Omdat we immers zo graag geloven dat we het beeld zíjn dat we anderen van onszelf voorschotelen.
Het leven vraagt om veel bedekking en geheimhouding en terughoudendheid. Maar de waarheid over onszelf onder ogen zien, als arme en naakte mensen, is misschien wel de belangrijkste
stap naar geestelijke gezondheid, hoe hoog de prijs ook is. Wat rest is het ”nochtans” van het vertrouwen.

Lees het volledige artikel op een andere website.
.———
Athenaeum Boekhandels, 16 juni 2020, door Marius de Smet (boekverkoper)

Telkens weer de herinnering

Wat Anjet Daanjes roman De herinnerde soldaat zo goed maakt? Dat zijn twee dingen. In de eerste plaats het onderwerp, dat Daanje heel interessant uitwerkt: hoe het geheugen functioneert, de macht van het geheugen - maar ook de beperkingen ervan, en hoe herinneringen manipuleerbaar zijn. Want ze stelt een soldaat centraal die in de Eerste Wereldoorlog gevochten heeft, en toen is zoekgeraakt en teruggevonden in een inrichting. Met zijn vrouw moet hij zijn
V-379 V-380