Recensies - De herinnerde soldaat Anjet Daanje
verleden reconstrueren. Telkens weer - en dat onderstreept het tweede element: Daanjes stijl. Een boekverkopersbespreking door Marius de Smet.

Een belangrijk element daarvan is de herhaling van het woordje ‘en’, en dat is al bezig in de eerste pagina’s, als we getuige zijn van de zoektocht van zo'n echtgenote van wie de man niet meer terugkwam van het slagveld. [...]
Ik moest echt wel wennen aan de stijl, zo vertellen kinderen verhalen, en toen, en toen - maar het past heel erg goed, want telkens weer, het repetitieve is onvermijdelijk, moet die soldaat zich herinneringen eigen maken. Het stel moet zichzelf een beetje opnieuw uitvinden, want hij weet niets meer van zijn achtergrond, ze moeten hun verhouding weer hervinden. En dat lukt. Ze worden weer ontzettend verliefd. En soms gaat het absoluut niet: zij is immers ernstig in het voordeel omdat hij niets meer weet, dat maakt de verhouding onevenwichtig. Daanje beschrijft een golfbeweging in die relatie,
naar mijn smaak iets te lang, en gunt de man - zonder iets werkelijk weg te geven van het slot - uiteindelijk het initiatief.
De herinnerde soldaat sluit, ten slotte, ook aan bij mijn persoonlijke interesse voor de Eerste Wereldoorlog. Ik wist dus al wel dat er veel soldaten met geheugenverlies de oorlog uitkwamen. Maar ook zonder die kennis is dit boek een uitstekend cadeau voor Vaderdag of om zelf te lezen op de camping.

Lees het volledige artikel op een andere website.
———
Goodreads, 15 juni 2020, door Marijke Plante

De herinnerde soldaat is een boek zoals ik het niet eerder heb gelezen. De schrijfstijl is uniek en dwingend. Eigenlijk schrijft Daanje zoals je leert hoe het niet moet. Lange zinnen, vaak beginnen ze met het woordje ‘en’. Dialogen staan niet tussen aanhalingstekens, er wordt soms binnen een zin
V-381 V-382