Recensies - De herinnerde soldaat Anjet Daanje
nachtmerrie die net achter de rug is, de blik van de ander met wie je de ruimte deelt en alle andere variabelen waaraan je als mens onderhevig bent. En aan het eind blijf je verbijsterd achter. Is dit dezelfde persoon als die je op de eerste bladzijde hebt leren kennen? Wat is er, haast ongemerkt, met hem en met jou in de tussentijd gebeurd dat je zo ver bent afgedreven? Je leest, maar wordt ondertussen aangetast, door elkaar geschud, gevormd, verrijkt. Dat is wat de hogere kunst vermag.

Lees het volledige artikel op een andere website.
———
NRC, 28 augustus 2020, door Michel Krielaars

Anjet Daanje moet gelezen worden

‘Uit!’ riep ik enigszins verslagen toen ik de roman De herinnerde soldaat van Anjet Daanje kort na middernacht dichtsloeg. Drie weken lang had ik er vrijwel iedere avond in zitten lezen, tot ik mijn ogen
niet meer open kon houden. Want ik wilde doorlezen, ook al kon ik niet meer. Ik sliep zelfs niet goed van de verwikkelingen in Daanjes boek, zo geobsedeerd was ik door haar hoofdpersonen Julienne en Amand Coppens, zo goed vond ik het verhaal waarmee ze me tot op het laatst in spanning hield, zo intrigerend de erotische verhaallijn die ze door alles heen weefde. [...]
Ik begon aan De herinnerde soldaat nadat Thomas de Veen er op 10 april in deze krant een lovende recensie over had geschreven. Net als ik vroeg hij zich af waarom Daanje, een Groningse schrijfster en filmscenarist met acht andere romans op haar naam, pas opviel toen ze met De herinnerde soldaat op de longlist van de Libris Literatuurprijs was beland.
In 2006 had criticus Kees ’t Hart in het tijdschrift De Groene Amsterdammer weliswaar zijn verbazing uitgesproken over de gebrekkige aandacht voor het werk van Daanje, maar ook dat leidde niet tot haar landelijke ontdekking. Inderdaad, zoals ’t Hart opmerkte, het was een schande. Want
V-395 V-396