|
De herinnerde soldaat behoort een bestseller te zijn en hoog in De Bestseller 60 te staan, ver boven Lucinda Riley en Rutger Bregman wat een paar weken na de recensie van Thomas de Veen ook gebeurde, met twee herdrukken als gevolg. Maar dan nog! Waar blijft die grote prijs? Waar blijft die literaire eer die alleen lezers je kunnen geven? Want De herinnerde soldaat behoort tot de wereldliteratuur, en dat kun je van weinig andere Nederlandse romans zeggen. Alleen al die originele stijl, met zinnen van soms een halve pagina lang en dat almaar herhalende ‘En toen..., en toen...’, dat nooit gaat vervelen als je er eenmaal vat op hebt. Het maakt De herinnerde soldaat tot een werk van on-Nederlandse kwaliteit.
Gelukkig gaf een bevriende ex-uitgever antwoord op mijn vraag waarom Daanje zo onbekend was gebleven. „Moet je luisteren”, zei ze. „Ten eerste is het die ‘en toen, en toen’-stijl. Daardoor zou het boek tien jaar geleden niet eens als literatuur zijn erkend. En dan is het boek ook nog heel dik en is het bij een kleine uitgeverij verschenen die niemand |
|
|
kent.” Ik was geschokt door haar woorden en schaamde me behalve voor de vooringenomenheid van mijn vakgenoten ook voor mijn eigen onoplettendheid. Als boetedoening ga ik de komende maanden de eerdere romans van Anjet Daanje lezen, die bij uitgeverij Thomas Rap zijn verschenen en het grote publiek evenmin hebben bereikt. Het lijkt me absoluut geen straf om te ontdekken wat ik al die jaren heb gemist.
Lees het volledige artikel op een andere website.
Goodreads, 18 september 2020, door Max
Wat een fenomenaal boek - sowieso het beste boek dat ik in jaren gelezen heb. De kracht van De herinnerde soldaat zit 'm in de combinatie van een verfrissend originele stijl, een slim plot en levendige karakters. De stijl is een soort innerlijke stem die maar door blijft rollen (en.., en.., en..), waarbij nieuwe indrukken, gevoelens en gesprekken |
|
|