Recensies - De herinnerde soldaat Anjet Daanje
een geleende herinnering, het is niet zijn echte herinnering want die is verdwenen. Hij wordt degene die zij zich herinneren. En dat leert ons lezers iets over onszelf: wij bestaan ook doordat wij in de herinnering van anderen bestaan. Wij alleen zijn niet de baas over onze herinneringen, wat die herinneringen worden beïnvloed door de mensen waar wij een relatie mee hebben. Op een ingenieuze manier zet de schrijfster ons aan het denken over deze filosofische kwestie.
Het boek is goed opgebouwd, met mooie zijpaden en functionele herhalingen. Spannend is het ook. Want als het geheugen van Amand toch weer een beetje terugkomt, heeft de schrijfster nog meer verrassingen voor ons in petto. Ook het eind zit goed in elkaar zodat de spanning tot de laatste bladzijde blijft. Knap gedaan!

Lees het volledige artikel op een andere website.
Over boeken, enzo, 23 februari 2021, door Evelien de Nooijer Alting

‘Stil de tijd…’, moet de Groningse schrijfster Anjet Daanje (1965) gedacht hebben toen ze aan haar monumentale roman “De herinnerde soldaat” begon. Het bestaat uit circa 550 bladzijden in kleine letter, dus dat hadden er net zo goed dubbel zoveel kunnen zijn. Simpele maar majestueuze zinnen, aan elkaar gebreid met duizenden en-nen, zijn bijna verhalen op zich. Vroeger, op de lagere school, kreeg ik een dikke onvoldoende voor mijn opstel als ik teveel in ‘en toen’ verviel. Daanje dóet niet anders. Het gekke is, het werkt bij haar als een wonderbaarlijk smeermiddel. Het leest absoluut niet vervelend, integendeel, het lijkt alsof ze met die ritmische golfslag haar mammoettanker van een boek op dreef houdt – want als zo’n log gevaarte blokkeert, hoe krijg je het dan in vredesnaam weer aan de praat?! Daanje heeft iets volstrekt unieks en ongekends neergezet. En dat is kunst met een
V-429 V-430