|
verweven?
‘Ja, bij alles wat ik meemaak, bedenk ik een verhaal, dat ik zelden opschrijf. Het is de manier waarop ik denk, naar de wereld kijk. Het is toch fantastisch dat schrijven bestaat! De Brontës leefden 180 jaar geleden, maar je kunt hun gedachten nu nog volgen.’
Is dat ook wat u met Het lied van ooievaar en dromedaris hebt willen laten zien?
‘Ja, het hoofdpersonage, Eliza May Drayden, is al lang geleden overleden, maar toch heeft ze nog invloed op andere mensen. En leeft ze voort. Ook de Brontë-zusters voelen voor mij dichtbij.
‘Ik wilde geen keurig afgerond einde. Ik heb voor dit boek ook veel over kwantummechanica gelezen. Het zou best kunnen dat tijd anders werkt dan wij denken. Dat de tijd niet rechtlijnig verloopt, dat het natuurkundig gezien iets heel anders is. Maar omdat wijzelf midden in de wereld staan, kunnen we dat niet objectief weten. Volgens de kwantummechanica bestaat op het niveau van de allerkleinste deeltjes geen tijd. Daar is de tijd |
|
|
verdwenen. Ik probeer daar in deze roman ook mee te spelen, door steeds bepaalde zaken te herhalen. En te laten zien dat tijd kan wegvallen.’
Gaat uw volgende roman weer over de 19de eeuw?
‘Helaas heb ik nog geen idee waar mijn volgende roman over zal gaan. Liever was ik nu alweer bezig met een nieuw boek. Maar Het lied van ooievaar en dromedaris was zo complex, met zo veel verhaallijnen, dat ik het nu nog niet weet.
‘Ik ben zeker gehecht geraakt aan de 19de eeuw. Maar het was niet allemaal romantiek, de dood was alom aanwezig, met ziekten als tuberculose. Vier Brontë-zusters zijn daaraan op jonge leeftijd gestorven. Emily was 30 jaar. En als je als vrouw trouwde, bestond je daarna voor de wet eigenlijk niet meer. Al je bezittingen kwamen op naam van je man te staan, zelfs je kinderen waren wettelijk gezien alleen van hem. Aan de andere kant is er ook weer niet zó veel veranderd. Wel op het gebied van techniek, maar de mensen zijn hetzelfde gebleven.’
Het was dus niet moeilijk u in te leven in de |
|
|
