|
Nieuwsbrief boekhandel Godert Walter, voorjaar 2006
In 2004 kreeg Anjet Daanje het Belcampo Stipendium van de Provincie Groningen. Een uitvloeisel daarvan was de publicatie van deze novelle. Alles wat over de inhoud wordt verteld verraadt te veel.
Maar wát een schrijfster is hier aan het woord, wát een goed verhaal.
 ———
NRC, 20 december 2024, door Thomas de Veen
& Judith Eiselin
[...] Dat Anjet Daanje heel goede heel dikke boeken kan schrijven, is inmiddels bekend. Maar de heruitgave van de twintig jaar oude novelle De Mei-jaren toont dat ze op de korte baan ook iets verbluffends kan neerzetten. Het vertelt het verhaal van kunstenaarsechtpaar Sibren en Dop, hij maakt zich zorgen over haar: ze vergeet dingen, ‘ze kleedt zich alsof ze plotseling een andere vrouw is |
|
|
geworden met een andere baan’ – en tja, als iemand in je omgeving dement wordt, moet je soms even meebewegen, je niet verzetten.
Maar er blijkt meer aan de hand in De Mei-jaren, dat algauw zo desoriënterend wordt (denk aan de film The Father) dat meebewegen ook de beste leesstrategie is. Daanje bouwde haar novelle op als een wiskundesom waarin alle elementen meetellen en waar ze uiteindelijk een ingenieuze oplossing voor presenteert – en zo ook nog weet te ontroeren. Zelden maak je in zo weinig pagina’s zoveel mee. |
|
|
