Recensies - Gezel in marmer Anjet Daanje
kijken om marmer glad te krijgen. Ze schreef haar roman dus van binnenuit en langzamerhand dompelt ze je als lezer onder in een onoplosbaar conflict tussen twee vrouwen over loyaliteit en artistieke ambitie. Nan Geerings, de steenhouwster, is een indrukwekkend personage dat zich kan meten met andere grote vrouwfiguren uit onze literatuur. Ik begon van haar te houden en ik haatte haar, ze is sterk en oneindig zwak, ze is gek en normaal, ze laat zich oren aannaaien en ze deelt uit. Verdomme, wat wil je nog meer?
Maar goed, het heeft weinig zin om collega-recensenten de oren te wassen. Die hebben het natuurlijk veel te druk om zo hard mogelijk achter de nieuwste «spraakmakende» roman van een toch al spraakmakende schrijver aan te rennen, waar je dan later een verkeerde smaak van in je mond krijgt. Ik weet dat maar al te goed omdat ik het zelf vaak dus ook doe. Ze moeten het allemaal zelf maar weten. Kijk rustig niet verder dan je neus lang is, stoor je niet aan mij. Schrijf maar weer een of ander lulartikel dat het niet deugt met het proza in
Nederland en dat De Belgen veel beter zijn.
Nu begin ik toch weer kwaad te worden, merk ik, ik had me voorgenomen dat in ieder geval niet te doen. Het merkwaardige is dat ik het idee heb dat Anjet Daanje het allemaal niets kan schelen of wij haar werk goed of slecht vinden. Ze gaat haar eigen gang, laat zich door niemand de wet voorschrijven en weet zich gesteund door haar uitgever, Thomas Rap. Daanje maakt zich nergens druk over, alleen over haar werk. Als ze dit artikel ooit leest, weet ik zeker dat ze denkt: ach man, bemoei je met je eigen zaken.
———
Het verband tussen mijn dagen, door jwl

7 juli 2006
Sommige schrijvers lijken ervoor te kiezen niet mee te willen doen aan hypes en de ratrace van het literaire bedrijf. Hun hoop is gevestigd op een welwillende recensie, reclame van lezers en een grote mate van toeval. Het boek moet zichzelf
V-99 V-100