|
aan de deur staat, terwijl de ik-persoon weet dat ze al dood is. Als ze haar moeder achternaholt, omdat de bankpas nog in de tas zit, wordt ze wakker van haar eigen geroep.
Zo zet Daanje meteen aan het begin al een ontroerend beeld neer van het verlies van de moeder: juist in die tas met persoonlijke spulletjes voel je het verdriet. [...]
Daanje laat zien hoe onze zintuigen herinneringen kunnen oproepen. De moeder at altijd alleen de zuurtjes met citroensmaak uit de zak. Als de ik-persoon dat na haar moeders dood ook een keer doet, begrijpt ze waarom: de citroensmaak herinnert haar aan de citroenlimonade die ze in hun vakanties in Frankrijk dronken. Voor de dochter is die herinnering te heftig. Ze gooit het snoepje weg. In al deze details en bizarre wendingen van dromen en herinneringen blijkt steeds Daanjes fijngevoeligheid en inzicht in de menselijke ziel. Ze laat zien hoe ze haar herinneringen soms voor zichzelf wil bewaren en niet wil delen met haar vriend.
Al met al vormt het boekje een prachtige eenheid |
|
|
in zijn eenvoud: het beeld van de moeder die na haar dood aanbelt bij de dochter – hoe symbolisch! – past bij die wonderlijke omslag met trappenpartij, deur beneden en raam boven. Het is een heel persoonlijk, maar ook universeel verhaal over het verlies van een moeder die paradoxaal genoeg je leven lang bij je blijft.
Lees het artikel ook op een andere website.
 ———
Magazine Reformatorish Dagblad, 4 maart 2023, door Clasina van den Heuvel
De meeslepende gedachtestromen van Anjet Daanje
[…] Het Literaire Juweeltje Dromen van mijn moeder is klein en telt 63 bladzijden, wat voor deze miniboekjes normaal is – het doel is dat niet-lezers niet worden afgeschrikt en veranderen in lezers. Maar het is wennen om een werk van Anjet Daanje |
|
|
